به نام خدای سبحان - سلام علیکم
فیلم نهنگ عنبر 2 که اگر قسمت اول آن را ندیده باشید به راحتی با قسمت جدید آن هم ارتباط برقرار می‌کنید به تازگی مهمان سینمای خانگی شده است. صرفنظر از ضعف ساختار فیلم و بخصوص فیلمنامه و مطابق معمول تکیه بر بازی رضا عطاران یک نکته مُهم در ساخت و سپس نمایش این فیلم را نباید از نظر دور داشت. در این مطلب به توضیح پیرامون این نکته می‌پردازیم.
کشور ما اسلامی و مجموعه نظام به دنبال تبیین و ترویج سبک زندگی اسلامی - ایرانی است. یکی از ابزارهای مفید و مؤثر در این راه سینما است که متأسفانه گاه دستخوش عقده‌گشایی فرهنگی عده‌ای می‌گردد و از هدف متعالی خود دور می‌شود.
فیلم نهنگ عنبر2 را بیش از آنکه یک فیلم با فضای کُمدی یا طنز بدانیم، باید معجونی از رقص و آواز و بازخوانی تفریحات ناسالم معرفی کنیم. رؤیا (مهناز افشار) در این فیلم به راحتی عاشق ظاهر مردها می‌شود و با اینکه با یک مرد رابطه دارد همزمان به مردی دیگر فکر می‌کند و حتی در کوچه و خیابان به چشم‌چرانی مشغول است. ارژنگ (رضا عطاران) به بازخوانی ترانه‌های مُطرِب و رقص سرگرم است و با دو دختری که ظاهراً قصد ازدواج دارند رابطه دوستانه دارد و بر سر یکی از آنها با شهاب (حسام نواب صفوی) رقابت می‌کند! برخلاف فیلم‌های قبلی که تاکنون اکران شده‌اند در این فیلم به وضوح و در سکانس‌های متعدد رقص زنان به راحتی در کنار مردان به نمایش درمی‌آید و تنها به نظر می‌رسد به دلیل محدودیت حداقلی، روسری از سر زنان برداشته نشده است!
نکته مُهمی که قرار بود به آن بپردازیم با این توضیحات روشن می‌شود. نشان دادن رقص و آواز هرچند کار درستی نیست اما وقتی به نمادهای دینی پیوند می‌خورد زنگ خطر به صدا درمی‌آید. در این فیلم روابط آزاد دوستانه بین نامحرم (که برخلاف آیات صریح قرآن کریم است) به نمایش در می‌آید، حتی به قول خودشان (معجون ممنوعه) هم می‌نوشند(!)، بعد (الهی العفو) هم می‌گویند. در یک سکانس، زیرکانه بلافاصله بعد از عبارت (دیوانه شدم)، ارژنگ ندای (الله اکبر) و (مرگ بر آمریکا) سر می‌دهد، حال آنکه اینها شعارهای عقلانی و راهبردی اعتقادی و سیاسی مردم ایران و دارای پشتوانه قوی قرآنی هستند. در سکانسی دیگر بر اثرات مناجات شبانه ارژنگ با خدا تأکید می‌شود حال آنکه او به انواع گناهان آلوده است و البته خود را بی‌گناه می‌داند. در بخش دیگری از این فیلم که سخن از مهاجرت به آمریکا به میان می‌آید با اشاره به اینکه ما به سیاست کاری نداریم به مخاطب القاء می‌شود، مسائل سیاسی با اعتقادات دینی نباید مخلوط شود! سؤال اینجاست که با دیدن چنین فیلمی، جوان ایرانی به زندگی اسلامی - ایرانی و مبتنی بر اخلاق ترغیب می‌شود و باورهای دینی در ذهن او تقویت می‌گردد یا از این فضا دور می‌شود؟
اگر فرض کنیم این فیلم این اشکالات بزرگ را هم نداشت باید پرسید چرا سینمای ایران دچار کوتاه‌قدّی شده و در پی بلندقامتی نیست و به مسائل اساسی و بزرگ نمی‌پردازد؟ خوب است مسئولین فرهنگی در قبال ساخت و اکران چنین فیلم‌هایی بهتر به وظایف ذاتی خود عمل کنند و مراقب باشند در قالب کُمدی هر آنچه نباید، به جامعه تزریق نشود.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir