مولای ما امام علی میفرمایند:
اگر رحمت خداوند شامل حالت شده و از گناه دور مانده ای و دین و قلبت در سلامت از گناه است باید نسبت به گناهکاران مهربان باشی و به آنها ترحم کنی و بیشترین کار تو باید شکر گذاری بابت این نعمت باشد که خداوند تو را از گناه حفظ کرده است و این شکر گذاری باید مانع بین تو و عیب جویی از گناه دیگران باشد (یعنی به جای عیب جویی گناهکار باید شکر گذار گناه نکردن خودت باشی) .
من نمیدانم وقتی در زندگی گناهان بزرگتری انجام داده ای که به خواست و لطف خدا مخفی است و دیگران از آن گناهان تو اطلاع ندارند، چطور به خود اجازه میدهی عیب جوی دیگران باشی و دیگران را نسبت به گناهی که در آن گرفتار شده اند سرزنش کنی ؟! در حالی که حتی اگر چنین گناهی در گذشته مرتکب نشده ای، ولی گناهان دیگری که بدتر از این گناه بوده است را در گذشته انجام داده ای .
به خدا قسم اگر حتی گناه بزرگی هم در زندگی ات مرتکب نشده باشی و فقط گناهان کوچک انجام داده باشی ولی این بدگویی تو از دیگران خودش بزرگترین گناه است، حتی بزرگتر همه گناهان دیگران.
پس به تو نصیحت میکنم :
هیچ وقت عیب و گناه کسی را برای دیگران مطرح نکن شاید توبه کرده باشد و آن گناه از نامه عمل او پاک شده باشد .
هیچ وقت گناه هر چقدر کوچک هم که باشد را انجام نده زیرا ممکن است بخاطر همین گناه کوچک دچار مشکلات بزرگ شوی .
تا زمانی که عیبی از خودت سراغ داری دنبال عیب دیگران نباش.
تا زمانی که دچار گناهان دیگران نشده ای خدا را شکر کن که تو را از افتادن در بلایی که دیگران در آن هستند حفظ کرده است