به نام خدای سبحان - سلام علیکم
در این ماه به فضل الهی به شرح فرازهایی از مناجات شعبانیه با کمک دو کتاب (شُکوه نجوا) و (نجوای عارفانه) حضرات آیات مصباح یزدی و تحریری می‌پردازیم.
21 - وَ عُد عَلیَّ بِفَضلِکَ عَلی مُذنِبٍ قَد غَمَرَهُ جَهلُهُ (و فضل خود را بر گنهکاری که نادانی او را فراگرفته جاری ساز)
در این فراز، انسان اول به نادانی خود هنگام ارتکاب گناه اعتراف می‌کند. اینکه فردی آگاهانه به مخالفت با خدای سبحان نپرداخته باشد، امیدواری برای بازگشت و برخورداری از رحمت الهی را زنده نگه می‌دارد.
انسانی که مرتکب گناه می‌شود به عواقب شوم آن آگاه نیست و این نادانی او را به ارتکاب گناه و گاه بهره‌مندی از لذت محدود و زودگذر مشغول می‌سازد حال آنکه با فرارسیدن مرگ تازه انسان متوجه می‌شود که چه بر سر خود آورده است.
به همین دلیل از امام صادق علیهالسلام به نقل کتاب شریف (کافی) نقل شده که وقتی شخصی گناه می‌کند نقطه سیاهی در قلبش پدید می‌آید. اگر توبه کرد آن نقطه محو می‌شود و اگر به گناه ادامه داد آن نطقه زیاد می‌شود تا بر قلبش غلبه می‌کند و بعد از آن هیچگاه رستگار نخواهد شد!
خداوند همه ما را از نادانی و ارتکاب گناه دور بدارد و توفیق توبه فوری عنایت بفرماید.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir
